Bazı Babalar Hiç Gitmez…

Babam Mustafa Peker Anısına. ( 1936 – 2018 )

Babalar Günü…

Reklamlar yine cüzdanlara, kravatlara, kol saatlerine yönlendiriyor bizi. Mağazaların vitrinleri “baba gibi” kelimeleriyle süslenmiş. Sosyal medya, babalarıyla çekilmiş fotoğraflarla dolup taşıyor. Herkes babasına bir şeyler yazıyor, söylüyor, sarılıyor…

Ama bazıları var ki, sarılmak istese de sadece kalbine sarılabiliyor.
Bazıları için Babalar Günü, içten içe kanayan bir özlem…
Bazıları için bir dua günü, bir gözyaşı günü…
Benim için olduğu gibi.

Benim babam artık aramızda değil. Onunla geçireceğim bir Babalar Günü daha hayal oldu. Ama ne garip… O gittikten sonra da bana babalık etmeye devam etti sanki. Varlığı gibi yokluğu da yol gösterdi bana. Çünkü o, öylesine güçlü bir iz bıraktı ki bu hayatta; sanki hâlâ yanı başımda gibi.

Babam dürüstlüğüyle yaşadı. Temiz bir hayat sürdü, alnı açık, başı dik… Ne kendine ne de bize yalanı yakıştırdı. En çok da şunu söylerdi:
“Sakın ha haram lokmayı evine sokma! Sofran temiz olsun, kalbin rahat olsun, gerisi gelir.”
Bu sözü o kadar çok tekrar etti ki, şimdi hâlâ kulağımda çınlıyor. Babam bize sadece yaşamayı değil, nasıl yaşanması gerektiğini öğretti.

Ben büyüdükçe anladım ki, bazı insanlar sadece kendi ailesi için baba değildir. Benim babam da öyleydi. Kendi çocuklarına olduğu kadar, tanımadığı insanlara da kol kanat geren, yüreğini açan bir adamdı. Gücünü paylaşmaktan korkmazdı. Haksızlığa tahammülü yoktu. Mahallede bir sıkıntı mı var? Ona gidilirdi. Bir yere başvurulacak mı? Önce ona danışılırdı. İşsiz biri mi var? “Ben bir konuşayım,” derdi. Kimin derdi varsa, elini uzatır, omuz verirdi. Ama bunu öyle sessiz, öyle gösterişsiz yapardı ki, çoğu zaman yardım ettiğini kimse bilmezdi bile.

Ne büyük miras bu…
Parayla ölçülemeyen, koltukla ifade edilemeyen bir itibar…
Kalplerde yer etmiş bir adamın ardından duyulan minnet…
Bir babanın evladına bırakabileceği en kıymetli şey belki de bu.

Şimdi bir Babalar Günü daha geldi. Onun sesi yok evde, eli yok omzumda…
Ama yüreğimde var.
Soframdayken aklımda, yürürken arkamda, susarken bile yanımda…
Bazı babalar gerçekten hiç gitmiyor.
Bedenleri gidiyor belki ama sözleriyle, sevgileriyle, yaptıklarıyla yaşamaya devam ediyorlar.

Babam da öyle…
Gururla, sevgiyle, derin bir özlemle anıyorum onu bugün.
Keşke bir kez daha sarılabilsem…
Ama biliyorum, o hep yakınımda…
Ve ben onun adına iyi bir insan oldukça, onun gibi dürüst, yardımsever ve temiz kalpli bir evlat olmaya çalıştıkça, Babalar Günü onun için de kutlanmış olacak.

Mekânın cennet olsun güzel insan.
İyi ki bizim babamız oldun.